سکوت،

يعني گفتن در نگفتن، يعني مقابله با شهوت رام نشدني حرف، يعني تمرين برگشتن به دوران جنيني وسکوت، شنيدن انحصاري لالائي قلبِ مادر در تنهائي محض.سکوت در مکالمه تلفني، يعني ترديد يا مزاحمت، يا شرم. هر سکوتي، سرشار از ناگفته ها نيست، بعضي وقت ها، سرشار از خجالتِ گفته هااست. موسيقي، يعني سکوت بعلاوه سکوت هاي شکسته شده ي موزون. سکوتِ آرام کتابخانه، يعني رعد و غرش نهفته ي تمامِ حرف هاي فشرده ي عالم،در پيش از اين.سکوتِ شاهد، يعني شهادتِ دروغ، موقع خواب و استراحت و تعطيلي وجدان. سکوتِ محکوم بي گناه، يعني بغض، آه، گريه درون. سکوتِ مظلوم، يعني نفريني مطلق و ابدي.بعضي سکوت را به رشوه اي کلان مي خرند و با سودي سرشار، به اسم حق السکوت، مي فروشانند. سکوتِ عاشق در جفاي معشوق، يعني پاس حرمتِ عشق. سکوت، در خود گريه دارد ولي گريه، با خود سکوتي ندارد. بعضي با سکوت آنقدر دشمنند که حتي در خواب هم آنرا با پريشان گوئي مي شکنند. سکوتِ در بيمارستان، بهترين هديه ي عيادت کنندگان است. آدم، بسياري حرف ها را که مي شنود، آرزو مي کند کاش بشر گنگ و ساکت بود. يراني ها، از قديم معني سکوت و سخن بخردانه گفتن را خوب بلدند، اشکال فقط در استفاده گاه و بيگاه از اين دو نعمت، به جاي هم است. آنان که حرمت سکوت را پاس مي دارند، بيش از حرّافانِ حرفه اي، به بشر اميدواري مي دهند. وقتي خدا بخواهد فساد کسي را برملا کند، نعمتِ سکوت را از او سلب مي کند. سکوتِ قاضي، رعب آورترين سکوتِ زميني است، وقتي بداني گناهکاري. سکوتِ وداعِ واپسين ديدار دو دلدار، هميشه مرطوب است. سکوتِ يک محکوم به مرگ، پر از پشيماني لزج است. خيالتان آسوده، سکوتِ مرگ، سرد و منجمد است، ولي شکستني نيست. زير زمين خانه هاي قديمي تمام مادر بزرگ ها، سرشار از سکوتِ ترشي سير،انار خشکيده، سرکه ي انگور، عروسک ها و دوچرخه دوران بچگي است. بر خانه عروس، آخر شبي که به خانه بخت مي رود، در تنهائي پدر و مادرش،غمناک ترين سکوت، چنگ مي اندازد. سينماي صامت، پر از سکوتی گويا و خنده دار بود. غيرقابل درک ترين سکوت، متعلق به معلم ادبيات پيري است که، شاگرد قديمش را در حال غلط خواندن گلستان سعدي از تلوزيون مي بيند. آزار دهنده ترين سکوت، وقتي است که دروغ مي گوئي و مخاطبت در سکوتي سنگين،فقط نگاه مي کند. در گورستان، فقط در ساعات معيني که ارواح به ميهماني مي روند، سکوت برقرار است. بعضي، بلدند با تمام وجود مدت ها ساکت باشند، حيف که زبانشان آخر همه را به باد مي دهد. آدم هاي ترسو، براي فرار از سکوت، با خود حرف مي زنند. تابلوهاي جهت نما، در خيابان و جاده ها، در سکوتي بي ادعا، عابران را راهنمائي مي کنند. تمام مردم جهان، با يک زبان واحد سکوت مي کنند، ولي به محض باز کردن دهان از هم فاصله مي گيرند. کرو لال ها، در سکوتِ محض با هم پرچانگي مي کنند. سکوت، خيلي خيلي خوب است، اما نه هر سکوتي. بعضي، قادرند تا لحظه مرگ، سکوت کنند، به شرطِ آنکه حق السکوتِ قابلي در قبالش گرفته باشند. در آخرت، تو را به خاطر حرفهاي نسنجيده، ممکن است مجازات کنند، ولي سکوتِ بي جايت را، هرگز نمي بخشايند. سکوت را با هر چيزي مي شود شکست، ولي با هر چيزي نمي توان پيوند زد. دفاترِ سفيد و بي خطِ نو، مثل نوارِ خام، مملو از سکوتند. تا کنون، هيچ مترجمي پيدا نشده که بتواند سکوت را، از زباني به زبان ديگر ترجمه کند. قطعاً يکي از راههاي تحمل ِزندگي، پناه بردن به سکوت است. هميشه گفته اند، از آن نترس که هاي و هو دارد، از آن بترس که برّوبرّ،نگاهت مي کند و در سکوت، برايت نقشه اي شيطاني مي کشد. آدم هاي خسيس، ممکن است بي بهانه حرف بزنند، ولي بي بها، سکوت نمي کنند. خواهي نشوي رسوا، همرنگ جماعت نشو، به وقت، ساکت باش. آنانکة در مراسم خواستگاري ساکتند، در زندگي حرف نگفته باقي نمي گذارند. درست است که زبان ِخوش مار را از لانه اش بيرون مي کشد، در عوض زبان ِسرخ، سرِ سبز را به باد مي دهد، بهتر نيست، مار در لانه بماند و سر بر گردن. مارک تواين مي گويد: بهتر است دهان خود را ببنديد و ابله به نظر برسيد تا اينکه آن را باز کنيد و همه ترديدها را از ميان ببريد